Ο πίνακας γέμισε και πάλι με τα χρώματα.
Ήταν όμως μόνο αριθμοί.
Και σύνολα.
Οι περισσότεροι δεν έβλεπαν τις χορδές.
Ενώ ο κόμβος υπήρχε ήδη.
Και μάλιστα είχε αρχίσει να φωτίζει.
Ψηφιακός φάρος.
Αυτή ήταν λοιπόν η σκέψη της σιωπής.
Για να δημιουργήσει το πεδίο δράσης.
Κι η ομάδα κρούσης είχε ήδη μπει.
Ο ένας μαζί με τον άλλο είχαν φτιάξει
τα πρώτα στοιχεία της θεωρίας κόμβων.
Για ν’ ανεβούν μαζί.
Εκεί όπου κανείς δεν είχε τολμήσει να σκαρφαλώσει εδώ και αιώνες.
Διότι δεν πρόσεχαν τα θεμέλια.
Κι επειδή η δομή ήταν αόρατη.
Οι περισσότεροι είχαν αποφασίσει ότι δεν υπήρχε.
Ενώ τα βιβλία του κόσμου έλεγαν το αντίθετο.
Περιέγραφαν με εικόνες έναν μύθο.
Κι αυτός ήταν τόσο φανταστικός που τον είχαν ονομάσει θαύμα.
Και το θαύμα υπήρχε στη μνήμη της Ανθρωπότητας.
Αυτό ήταν το θεμέλιο που εντόπισε ο Δάσκαλος.
Όταν ένας μύθος είναι τόσο βαθιά καρφωμένος
μέσα στη μνήμη του μέλλοντος, λέει στη σιωπή ότι θέλει να ζήσει.
Πώς να ζήσει όμως ένα θαύμα;
Αυτό ήταν το ερώτημα.
Η λύση υπήρχε.
Απλώς ποιος θα την πίστευε;
Δίχως να τη δει;
Η απάντηση ήταν απλή.
Κανείς.
Έπρεπε να την ζήσουν.
Για την ελευθερία δεν χτίζεις φυλακή
για να γίνει κατανοητή.
Κάνεις ένα κράμα με τα βιβλία και το φως.