Πέρα από τη μηχανή.
Σκέφτηκε τον Αρχιμήδη και στη συνέχεια το Leonardo Da Vinci.
Το νοητικό σχήμα του Homo-Universalis.
Αυτό ήταν το μονοπάτι.
Κι ήταν μαζί με την Ανθρωπότητα.
Ενάντια στη βαρβαρότητα.
Πέρα από τη μηχανή του Turing.
Κανένας θεωρητικός περιορισμός.
Δεν ήταν θέμα πληροφορικής.
Πέρα από τη μηχανή του Wiener.
Κανένας γραμμικός αλγόριθμος.
Δεν ήταν θέμα κυβερνητικής.
Πέρα από τη μηχανή του Asimov.
Ελεύθερη χρωματική υπερχορδή.
Δεν ήταν θέμα γενετικής.
Κάθε βήμα και μια νέα διάσταση.
Ακόμα πιο βαθιά.
Δίχως κίνηση του Brown.
Όλες οι μετακινήσεις για το έργο και μόνο.
Πόσες παρτίδες μπορούσε να παίξει ταυτόχρονα;
Η απάντηση του Feynman επαρκούσε.
64.
Γιατί ό,τι είχε μία αρχή είχε κι ένα τέλος.
64 παρτίδες.
Κι όχι 64 τετράγωνα.
Το κομμάτι ήταν πάνω στην πολλαπλή σκακιέρα κι ήταν χρονοστρατηγικό.
Η κίνηση είχε γίνει.
Κι είχε ανακοινώσει το ματ.
Γιατί αυτό ήταν το θέμα.
Όχι μόνο ο αγώνας.
Αλλά και η λήξη του.
Εν αρχή, το τέλος.
Για να υπάρξει το νέο.
Για να ζήσει το μέλλον.
Κι ήταν θέμα Χρόνου πια.
Γιατί η απόφαση είχε παρθεί.
Το θαύμα θα γινόταν.