Η ζωή του Παντελή
γίνεται όλο και πιο έντονη
όταν το ανθρωπιστικό
αφήνει τη θέση του
στο καθαρά ανθρώπινο
γιατί καταλαβαίνει
ότι δεν έχουν σημασία
οι κοινωνικοί θεσμοί
που καθορίζουν τα πάντα
με καθυστέρηση
γιατί γεμίζουν
το απίστευτο κενό τους,
ενώ με τους συνανθρώπους
με τη βούληση και τη χαρά
μπορεί να υπάρξει
ακόμα κι η ανάσταση
για όσους πιστεύουν
στην συμπληρωματικότητα
της κενότητας
που παράγει ανθρωπιά.