Ο Δάσκαλος του πολέμου στεκόταν όρθιος κάτω από τον ουρανό!
Ο στόχος του αυτή τη φορά ήταν εντελώς διαφορετικός.
Δεν ήταν πια αντίσταση των Ελλήνων.
Αλλά αντεπίθεση του Ελληνισμού.
Ο μαχητής του τον κοίταζε να εξετάζει τον ορίζοντα με το τηλεσκόπιό του.

– Τι βλέπεις, Δάσκαλε;
– Τα αστέρια της Τουρκίας.
– Είναι πολλά;
-Ναι αλλά είναι λίγα.
– Κι εμείς τι είμαστε;
– Σπάνιοι. Γι’ αυτό μας φοβούνται.
– Και τώρα τι θα κάνουμε;
– Θα τους κάνουμε πρώτα να μας φοβηθούν ακόμα περισσότερο.
– Πώς είναι δυνατόν;
– Θα πάρουμε την Τριπολιτσά!
– Δάσκαλε!

Ακόμα και ως μαχητής αυτή η απόφαση του φάνηκε αδιανόητη.
Και τώρα ήταν μια ουτοπία ακόμα.
Ξανακοίταξε τον Δάσκαλο του πολέμου.
Το είχε πάρει απόφαση λοιπόν.
Ήταν η πρώτη φορά που το γεράκι φοβήθηκε τον αετό!
Γιατί ο στόχος ήταν πέρα από τον ορίζοντα.
Εκεί που βρισκόταν η ημισέληνος.
Και δεν θα υπήρχε γυρισμός για κανένα.
Κανένας άλλος δεν είχε επιχειρήσει αυτό το κατόρθωμα.
Κι αν ζούσαν μετά την αποστολή θα ήταν θαύμα.

– Δάσκαλε, αντιλαμβάνεστε ότι για να πετύχουμε αυτόν τον στόχο…
– Θα χρειαστεί ένα θαύμα από την κλεφτουριά.
– Ακριβώς!
– Και ποιο είναι το πρόβλημα;
– Δάσκαλε…
– Αφού χρειάζεται θα κάνουμε το θαύμα.
– Δεν είναι ασέβεια;
– Ο Θεός μ’ έχει δει στο σπίτι του πάνω στ’ άλογό μου.
– Το ξέρω.
– Με ξέρει καλά. Κι όταν έρθει η ώρα μου ξέρει πού θα με βρει.
– Έχετε δίκιο.
– Αλλά μέχρι να έρθει, θέλω να με φοβάται ακόμα κι ο διάολος.
– Δεν θα του αφήσετε επιλογή!

Ο μαχητής έκανε μια ανασυγκρότηση των σκέψεών του.
Όταν το παίγνιο είναι άδικο τότε είτε δεν παίζεις είτε ποντάρεις τα πάντα.
Κι ο Δάσκαλος του πολέμου είχε επιλέξει την τρίτη λύση.
Αυτή που δεν υπήρχε.
Αυτή που η τουρκιά δεν μπορεί καν να διανοηθεί!
Αυτό το αδιανόητο ήταν το στρατήγημα.
Ποιος άλλος θα το τολμούσε;
Εκτός από το Χριστό με το σπαθί του.
Έτσι άρχισε η αντεπίθεση του Ελληνισμού.
Κι έγινε το θαύμα γιατί ήταν το πρέπον.