Η διπλή Μόνα Λίζα
αρχίζει από χαμόγελο
και το οριζόντιο
και το κάθετο
όπου το λευκό
και το μαύρο
είναι παίκτες
που παίζουν
ταυτόχρονα
όχι ως αντίπαλοι
αλλά συνεργατικά
για να γίνει
η θάλασσα φωτεινή
και το φως θαλάσσιο
και να δημιουργηθεί
όχι η στιγμή
αλλά η υπερχορδή
που θέλει πάντα
μέσω συμπληρωματικότητας
την τελειότητα
της πολυκυκλικότητας.