Η πρόσφατη απόφαση του Λιβάνου να ενισχύσει το συμμαχικό πλαίσιο της Κύπρου, σε ενεργειακό επίπεδο, αποτελεί μια ξεκάθαρη αλλαγή φάσης, αφού τώρα η διαχρονική οριζόντια στρατηγική ενεργοποιείται μέσα σ’ ένα στρατηγικό μείγμα, όπου διαφορετικές κρατικές προσεγγίσεις συντονίζονται για να επιτευχθεί ο ίδιος κοινός στόχος αυτής της υψηλής στρατηγικής. Παράλληλα με το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει μεταξύ της Κύπρου και της Αιγύπτου έρχεται η Ελλάδα να λειτουργήσει μια τριγωνική σχέση που συσχετίζεται με τις κινήσεις της Αιγύπτου, που θέλει να έχει σχέσεις με αυτές τις δύο χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι το ευρωπαϊκό πεδίο λειτουργεί ως καταλυτικό στοιχείο για την Κύπρο σε επίπεδο κρατικό αλλά και για τις ευρωπαϊκές εταιρείες, όπου είναι η ENI για την Ιταλία και τα θαλάσσια οικόπεδα 2,3 και 9 και η Total για τα οικόπεδα 10 και 11. Όταν συνδυάσουμε αυτές τις σχέσεις με τη χρονιά της Μεσογείου, που αποτελείται από την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το πρώτο εξάμηνο με την Ελλάδα και στο δεύτερο εξάμηνο με την Ιταλία, συνειδητοποιούμε ότι πρέπει τώρα να παράγουμε κινήσεις που θα γίνουν πράξεις, γιατί αλλάζουν την πραγματικότητα σε γεωοικονομικό επίπεδο αλλά και σε γεωπολιτικό. Οι συμμαχίες της Κύπρου γίνονται σ’ ένα χρονικό διάστημα που αφήνει πίσω φοβίες του ραγιαδισμού, γιατί η ενέργεια αλλάζει τα δεδομένα. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να γίνει αντιληπτό από τον κυπριακό λαό ότι οι προοπτικές υπάρχουν και ότι οι οικονομικές δυσκολίες είναι μόνο και μόνο τοπικές, ενώ στο ολικό επίπεδο σημασία έχει η στρατηγική της ενέργειας, αφού είναι ικανή να επηρεάσει ακόμα και την οικονομία με τη δυναμική της. Πρέπει, λοιπόν, να εγκαταλείψουμε μερικές παραδοσιακές τάσεις φοβίας λόγω ραγιαδισμού και να περάσουμε στο επόμενο στάδιο της στρατηγικής.