– Μπορούμε να γράψουμε;
– Ακόμα περισσότερα;
– Αφού γίνεται, δεν γίνεται;
– Γίνεται.
– Τότε ποιο είναι το πρόβλημα.
– Δεν υπάρχει πρόβλημα.
– Άρα μπορούμε.
– Το θέμα είναι αν μπορούν.
– Οι άλλοι;
– Οι αλλάνθρωποι.
– Πρέπει να μάθουν περισσότερα;
– Είναι απαραίτητο.
– Άρα γράφουμε ανάλογα με το επίπεδό τους.
– Όχι ακριβώς.
– Δηλαδή.
– Είναι πολυγραφή.
– Και τι σημαίνει αυτό;
– Τα επίπεδα είναι πολλαπλά.
– Όπως υπάρχει η πολυσημία.
– Μόνο που εδώ δεν είναι γλωσσικό.
– Αλλά νοητικό.
– Έτσι ο καθένας διαβάζει ανάλογα με το επίπεδό του.
– Άρα δεν υπάρχει αποκλεισμός.
– Ποτέ.
– Κι αυτό γίνεται;
– Πάντα.
– Γιατί δεν το βλέπουν κι οι άλλοι;
– Γιατί πρέπει να δουν τουλάχιστον δυο επίπεδα στην πολυγραφή για να κατανοήσουν ότι μπορεί να υπάρχει και τρίτο.
– Μου θύμισε τα χέρια που ζωγραφίζουν το ένα το άλλο.
– Ενώ τα ζωγράφισε ένα τρίτο.
– Μόλις τώρα συνειδητοποίησα, Δάσκαλε ότι το ίδιο γίνεται και στο θεατρικό Alter Ego.
– Είναι ένα καλό βήμα.
– Μα τότε το κωμικό στοιχείο είναι απλώς το πρόσχημα.
– Όχι.
– Το τέχνασμα;
– Όχι.
– Το στρατήγημα λοιπόν.
– Ακριβώς.
– Για να ειπωθεί κάτι άλλο.
– Το οποίο κανείς δεν θα άντεχε.
– Αν δεν θεωρούσε ότι βρίσκεται σε μια κωμωδία.
– Είναι μία νέα οριακή συνθήκη.
– Που πρέπει να καταλάβεις για να δεις τη συνέχεια.
– Το είπε ο Αριστοφάνης.
– Έχετε δίκιο.
– Το έγραψε ο Βολτέρος.