Κάτω από τον ήλιο
περπατούσαμε αργά
γιατί τα βήματά μας
έμπαιναν βαθιά
μέσα στη γη
αφού είχαν το βάρος
της μνημοσύνης
κι εσύ ρωτούσες
για τον προορισμό
που δεν έβλεπες
μέσα στην έρημο
μιας κοινωνίας
της αδιαφορίας
ενώ έβλεπες ήδη
το φωτεινό μονοπάτι
κάτω από τα πόδια μας
αφού η θάλασσα
είχε το χρώμα
του αοράτου
και του απέραντου
γαλάζιου
μόνο που έπρεπε
να γίνει κατανοητό
και στους άλλους
για να δεις την αλλαγή.