Όλος ο χώρος γέμισε με βυζαντινή μουσική και κανείς δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το πάθος της όταν ακούστηκε η σοφία της ιεροσύνης. Τότε ο χρόνος της επιστροφής άρχισε να χτυπά έναν άλλο ρυθμό για να προετοιμάσει τους μαχητές. Όλοι ήθελαν την απελευθέρωση αλλά κανένας δεν είχε τολμήσει αυτό που επινόησε το φαινόμενο. Και τώρα μετά από τόσους αιώνες σκλαβοσύνης, είχε παρθεί η απόφαση της αντεπίθεσης και τίποτα δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει όσο ισχυρό κι αν ήταν. Η έλλειψη είχε δύο εστίες και αυτές ήταν ο μαθηματικός και ο φυσικός που είχαν σχεδιάσει την αρχιτεκτονική της σοφίας για να διασχίσει τα χρόνια, τα εμπόδια και τις καταστροφές. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τα αναμμένα κεριά που έβλεπε ήδη μέσα στην εκκλησία. Κι όμως το φως του κόσμου έδειχνε ήδη το μονοπάτι της ανάστασης γιατί η σταύρωση είχε λήξει. Έτσι άρχισε μία από τις πιο παράξενες αποστολές των πιστών που ήξεραν για την κενότητα κι είχαν την ανθεκτικότητα του φαινομένου. Ο καθένας εξέτασε τον εξοπλισμό του γιατί δεν θα είχε άλλη ευκαιρία την ώρα της μάχης ενάντια στη βαρβαρότητα. Κάθε μέταλλο είχε το σκοπό του και την αξία του. Η συναρμολόγηση είχε γίνει νοητικά και κάθε δέσιμο ήταν ένας δεσμός για να μην υπάρξει εναλλακτική, αφού ο καθένας θα ακολουθούσε το φαινόμενο δίχως δυνατότητα επιστροφής για να υπάρξει η αλλαγή φάσης που πρόβλεψε.