Το μετά είχε αρχίσει από πριν. Και τα πέτρινα τόξα δεν έχτιζαν πια μόνο γέφυρες αλλά μια εκκλησία για να υπάρχει η υπερχορδή. Έτσι, με την κενότητα, ακολούθησε το ουδέν κι ύστερα η μονάδα για να ζήσει η πολυκυκλικότητα. Δίχως διαλογισμό πώς να έρθει ο διάλογος και δίχως εξωτερισμό ποιο θα ήταν το νόημα της συνέχειας. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να απελευθερωθεί η υπερχορδή, διότι δεν ήταν μόνο ένα πέρασμα, αλλά ο χρόνος της διακλάδωσης όπου όλα ήταν εφικτά μέσω της αντίστασης και της θυσίας αρκεί να υπήρχε η συνέχεια του πνεύματος και του φωτός. Όταν οι μαχητές είδαν τα πέτρινα τόξα κατάλαβαν ποιος θα ήταν ο ρόλος τους και ανέβηκαν στον επόμενο όροφο δίχως ν’ αφήσουν τίποτα στη γη για να πιάσουν τη θάλασσα πάνω τους. Και εκεί στα συμπλέγματα της νοημοσύνης και της ανθεκτικότητας έπιασαν τις θέσεις τους. Εδώ θα ήταν η σκακιέρα της μάχης των αιώνων για να δουν οι άπιστοι το απίστευτο. Όλοι τους περίμεναν το βλέμμα του φαινομένου για να κινηθούν και παρέμειναν ακίνητοι μέσα στη σιωπή. Εκεί τελείωσε η προετοιμασία κι άρχισε η ετοιμότητα. Τα πέτρινα τόξα τεντώθηκαν για πρώτη φορά μετά από αιώνες που σήκωναν το βάρος της πίστης κι έγιναν ανθρώπινα με τους μαχητές και τα έξι φτερά για ν’ απελευθερώσουν το έργο της ιστορίας.