Στο λιμάνι του Χρόνου, τα πράγματα δεν θα ήταν ποτέ όπως πριν. Το απαράδεκτο έπρεπε να φύγει για να φανεί επιτέλους ελεύθερο το άγιο πνεύμα από κάθε βαρβαρότητα. Το φαινόμενο ήταν κάτω από τον κεντρικό τρούλο ως συνέχεια του αόρατου παντοκράτορα κι είχε στα χέρια του ένα μοναδικό κερί που δεν είχε φως πάνω του. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Εξέτασε πανοραμικά όλους τους μαχητές και ένιωσε ότι ήταν συντονισμένοι. Κι εκείνοι κατάλαβαν με το βλέμμα του ότι είχε έρθει η ώρα της επανάστασης. Έτσι έπιασαν το μέταλλο που δεν συμβιβαζόταν ποτέ με τη βαρβαρότητα. Ο Δάσκαλος της Ανθρωπότητας ήταν έτοιμος για την επόμενη θυσία μετά την τελειότητα. Τότε ξαφνικά άναψε όλο το φως του και το κερί έδωσε το σήμα. Ακολούθησε ένας σπάνιος μετέωρος κρότος και αιφνιδιαστικά έπεσαν οι κύκλοι που σαν κρίκοι μιας αλυσίδας έσπασαν πάνω στο μάρμαρο των αιώνων. Κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει το φαινόμενο και το ονόμασαν θαύμα. Μετά τον κρότο ήρθε η σιωπή και στη συνέχεια ακούστηκαν στον πάνω όροφο βυζαντινές φωνές με τον ύμνο της ελευθερίας. Οι άπιστοι έτρεξαν έξω να σωθούν. Και οι πιστοί γονάτισαν να προσευχηθούν στην Αγία Σοφία του Θεού που δεν ξέχασε ποτέ ότι η θάλασσα είναι στα θεμέλια του Ελληνισμού, όπου και να βρίσκεται σε όποια άκρη και γωνιά της γης. Αυτό ήθελε το φαινόμενο και αυτό έγινε. Κι έτσι φωτίστηκε η εκκλησία των αιώνων.