Εδώ και αιώνες, το σπαθί ζούσε ανάμεσα στα χέρια των Ελλήνων. Ο θρύλος έλεγε ότι ήταν της εποχής του βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Και τώρα ήταν στα χέρια μιας γυναίκας, της κόρης ενός μέλους της Φιλικής Εταιρείας, της Μαντώ Μαυρογένους. Ήταν σκαλισμένο κι ο κάθε κάτοχός του μπορούσε να διαβάσει:
«Δίκασον Κύριε
τους αδικούντας με,
τους πολεμούντας με,
βασίλευε των Βασιλευόντων».
Κι όμως η Μαντώ δεν το κράτησε για τον εαυτό της και το χάρισε στον Ιωάννη Καποδίστρια. Όπως έκανε και με τα πλούτη που έδωσε στην Επανάσταση, για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Η ίδια και πάντα μόνη της βοήθησε τους αγωνιστές για να παλεύουν οπλισμένοι στη Πελοπόννησο, στην Πολιορκία της Τριπολιτσάς, στη μάχη της Καρύστου, στη μάχη των Δερβενακίων αλλά και στις Κυκλάδες και στο Μεσολόγγι.
– Και τώρα;
– Τι τώρα;
– Ποιος σκέφτεται τη Μαντώ;
– Κάθε Έλληνας επαναστάτης.
– Και πόσοι είναι;
– Πάντα ελάχιστοι αλλά πάντα σπάνιοι.
– Αν συνειδητοποιούσαν πόσα χρωστούν στη Μαντώ Μαυρογένους…
– Αυτοί το ξέρουν και το σέβονται.
– Κι οι άλλοι;
– Αναρωτιούνται ακόμα πως τα κατάφερε μία γυναίκα μέσα στην Επανάσταση.
– Δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι αυτή η Επανάσταση τροφοδοτήθηκε από τη Μαντώ.
– Αυτό οφείλεται και σε μας.
– Τι θες να πεις;
– Κάθε νέος, κάθε νέα, πρέπει να ξέρει για το έργο της.
– Έχεις δίκιο.
– Τι έχουμε κάνει όμως γι’ αυτό.
– Πρέπει να την αναδείξουμε.
– Που και πώς;
– Στους δικούς μας, με την ιστορία.