– Πρέπει να τολμήσουμε!
– Για να πεθάνουμε;
– Για ν’ αντισταθούμε.
– Πώς μπορείς να σκέφτεσαι τέτοια τρέλα.
– Οι παρενοχλήσεις δεν αρκούν πια.
– Μα δεν κάναμε ποτέ επίθεση κατά μέτωπο.
– Γιατί δεν το σκεφτήκαμε ποτέ.
– Και γι’ αυτό είμαστε ζωντανοί.
– Και ακόμα σκλαβωμένοι.
– Κοίτα τα καράβια μας:
– Ξέρω, είναι μικρά και εμπορικά.
– Και τα δικά τους τα είδες;
– Είναι μεγάλα, ακριβά αλλά γερασμένα.
– Και αυτό αρκεί.
– Για αυτούς όχι, για μας ναι!
– Τι θέλεις να κάνουμε;
– Να τους χτυπήσουμε μετωπικά!
– Πώς;
– Με τον στόλο των Ελλήνων.
– Το Τρινήσιο;
– Ποιον άλλο;
– Που;
– Εδώ στην Πάτρα!
Ο καιρός ήταν άσχημος αλλά ο χρόνος ήταν μαζί μας. Και η θύελλα πάνω στη θάλασσα επέτρεπε μόνο στους τολμηρούς με νοημοσύνη να καταστρώσουν τα σχέδιά τους. Έτσι αρχίσαμε να κανονιοβολούμε μόλις είδαμε τον εχθρό. Κι αν η μάχη ήταν σκληρή τόσο το καλύτερο γιατί θα αποτελούσε για όλους παράδειγμα αντίστασης προς μίμηση. Χτυπηθήκαμε με την τουρκιά πάνω από πέντε ώρες που φάνηκαν μία αιωνιότητα και μία μέρα. Όμως δεν κάναμε ποτέ πίσω και συνεχίσαμε την επίθεση κατά μέτωπο όπως το ήθελε ο Ανδρέας Μιαούλης. Κι όταν καταφέραμε επιτέλους να καταστρέψουμε μία φρεγάτα της ημισέληνου , οι εχθροί μας δεν πίστευαν τα μάτια τους κι αγανακτισμένοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ναυμαχία για να μην υποστούν περισσότερες ζημιές από εμάς τους ελεύθερους πολιορκημένους. Γιατί κατάλαβαν ότι αυτή τη φορά ο στόχος μας ήταν διαφορετικός γιατί ήταν πλέον εθνικός.