Στις αρχές της δεκαετίας του 90, ασχοληθήκαμε εντατικά με τη θεωρία του Ramsey και μέσα σε αυτό το πλαίσιο μελετήσαμε το πρόβλημα του van der Waerden. Τότε αρχίσαμε υπολογιστικά να προσεγγίζουμε τα κάτω όρια των αριθμών van der Waerden. Σε συνεργασία με τον Chaunier παρήγαμε διάφορες εκδοχές προγραμμάτων με τα υπολογιστικά μέσα της εποχής. Ο στόχος μας ήταν να καλυτερέψουμε πρακτικά τα όρια του θεωρήματος του Berlekamp αλλά και να βρούμε ένα νόημα στο θεώρημα του Shelah. Ήρθαμε σ’ επαφή και με τον Pouzet για να του δείξουμε τα πρώτα μας αποτελέσματα, αλλά καθώς δεν ήταν ειδικός τέτοιων υπολογισμών μας συμβούλεψε να έρθουμε σ’ επαφή με το Πανεπιστήμιο Bielefeld. Γνωρίζαμε τα αποτελέσματα του Chvatal που είχε αποδείξει το 1970 δηλαδή:

w(2,3)=9 και w(2,4)=35, αλλά και τον αριθμό w(2,5)=178 που ανακάλυψαν το 1978, οι Stevens και Shantaram. Είχαμε λοιπόν επικεντρωθεί στον αριθμό w(2,6).

Έτσι είχαμε ανακαλύψει ότι αυτός ο αριθμός ήταν απαραίτητα μεγαλύτερος από τον αριθμό 1131, αφού είχαμε βρει μια ακολουθία αυτού του μεγέθους που αποτελούσε αντι-παράδειγμα. Δυστυχώς η ανταπόκριση από τους ειδικούς του Πανεπιστημίου ήταν χαμηλού επιπέδου και η ανισότητά μας παρέμεινε άγνωστη στο ευρύ κοινό. Μετά από χρόνια ο Kouril βρήκε μια ακολουθία του ίδιου μεγέθους το 2005. Και τελικά το 2008 με την βοήθεια του Paul απέδειξε ότι ο αριθμός w(2,6) ισούται με 1132. Αυτή η βιωματική εμπειρία αποδεικνύει ότι ακόμα και οι ειδικοί δεν είναι πάντα έτοιμοι για μια διαφορετική προσέγγιση και είναι προτιμότερο να δημοσιεύονται τα αποτελέσματα των νέων ακόμα και αν δεν είναι τελικά. Σε αυτό το πλαίσιο κινηθήκαμε με τον Chaunier και ανακαλύψαμε τους αριθμούς P12 και P13 στον τομέα της απαρίθμησης των μη ισομορφικών συνόλων με μερική διάταξη το 1991 και 1992.