Κανείς πια δεν ήξερε τι σημαίνει μονομάχος γιατί δεν υπήρχαν πια τα κονταροχτυπήματα των προηγουμένων αιώνων και δεν φαινόταν καμία πανοπλία. Όμως το πνεύμα είχε παραμείνει. Όλοι είχαν συνηθίσει να βλέπουν σε παλιά βιβλία με μία πανέμορφη εικονογράφηση. Αλλά ποιος πρόσεχε τις λεπτομέρειες; Σχεδόν κανένας εκτός από τους σκακιστές. Στις εικόνες ο νικητής ήταν ακόμα πάνω στον ίππο του κι ο ηττημένος είχε πέσει, ενώ δεν είχε περάσει το κεντρικό σημείο. Οι εικόνες δεν ήταν για μονομάχους αλλά για αγωνιστές που δεν είχαν πιάσει ποτέ στα χέρια τους ένα ξίφος. Έτσι και τώρα αυτοί που παίζουν δεν ξέρουν τι σημαίνει ο θάνατος. Διότι κανείς από τους ειδικούς δεν τον είχε ξεπεράσει. Η μάχη δεν ήταν ποτέ τελική πάντα υπήρχε η συνέχεια και το μονοπάτι πάνω στη διακλάδωση. Το πρόβλημα ήταν ο Χρόνος αλλά και η λύση. Διότι ήταν πάντα μαζί μας. Κι η σκακιέρα άλλαζε συνεχώς. Δεν ήταν στατική μόνο δυναμική. Τότε θυμήθηκε τις 64 ταυτόχρονες παρτίδες που είχε παίξει πριν μερικά χρόνια για την προετοιμασία μιας άλλης μάχης αφού ο πόλεμος των εγκεφάλων δεν είχε σταματήσει εδώ και αιώνες. Αλλά ποιος πρόσεχε τους πολεμικούς ίππους πάνω στη σκακιέρα; Εκτός από τους Δασκάλους της Ανθρωπότητας που ήξεραν και για τους πύργους και τις γωνίες γιατί δεν διάβαζαν απλώς το παρελθόν αλλά έγραφαν και το μέλλον που παρέμενε αόρατο στους περισσότερους. Πάνω στη νέα σκακιέρα αναζητούσε τα διαφορετικά στοιχεία που δεν υπήρχαν πριν αιώνες. Παρέμενε σιωπηλός για να πλέξει όλες τις δυνατές υπερχορδές για να διαμορφώσει το νέο πεδίο μάχης για την επόμενη φάση. Τότε είδε ένα παράξενο νοητικό σχήμα που είχε εμφανιστεί πρόσφατα. Αυτό θα ήταν ο στρατηγικός στόχος.