Όταν ακούμε συνεχώς για το νεοθωμανικό δόγμα κάθε λίγο και λιγάκι, έχουμε την εντύπωση ή τουλάχιστον μας την δίνουν, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα και ότι στην καλύτερη περίπτωση θα είμαστε απλώς και μόνο παρατηρητές μιας κατάστασης. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Απλώς επειδή διαβάζουμε μόνο το στρατηγικό λάθος και όχι τα στρατηγικά του Βυζαντίου, δίνουμε σημασία στο ασήμαντο και δεν μελετάμε τα θεμελιακά και τα διαχρονικά στοιχεία. Αντί να δούμε δομές σαν τα βυζαντινά τάγματα και θέματα, είμαστε ακόμα στο επίπεδο να θεωρούμε τη Θράκη σαν μια περιθωριακή περιοχή, ενώ αγγίζει δύο θάλασσες και αποτελεί στρατηγικό Ελληνισμό. Ασχολούμαστε συνεχώς με τοπικά προβλήματα και δεν βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και το ρόλο που έχουμε να παίξουμε. Ο Ελληνισμός είναι από τα πιο διαχρονικά στοιχεία της Ανθρωπότητας κι έχουμε ραγιάδες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν είμαστε τίποτα σε σχέση με τους γείτονες. Δίχως να αντιλαμβάνονται ότι η ίδια μας η ύπαρξη μετά από τόσους αιώνες αποδεικνύει το γελοίο αυτής της υπόθεσης. Η ιστορία έχει δείξει ότι είμαστε σπάνιοι. Άρα ας ασχοληθούμε με τον Χρόνο κι όχι συνεχώς με τον χώρο, αφού ο Ελληνισμός δεν έχει τέτοια όρια. Κατά συνέπεια, η ανάπτυξη της Θράκης είναι απαραίτητη ακόμα και σε πρακτικό επίπεδο. Και σε αυτό το κομβικό σημείο έρχεται να βοηθήσει ο ζεόλιθος με τα κοιτάσματά του και τις εφαρμογές του σε τόσους τομείς που επιτρέπει ταυτόχρονα και την καινοτομία. Ας δούμε λοιπόν αυτά τα δεδομένα και να μιλήσουμε για τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν υπάρχει ούτε δυτικό ούτε ανατολικό πεδίο αλλά μόνο και μόνο ελευθερία και κατεχόμενα. Όλη η ιστορία του Βυζαντίου το δείχνει ξεκάθαρα ως η πιο μακρόχρονη οντότητα ως υπερδομή. Αν ενσωματώσουμε τα νοητικά σχήματά του, τότε δεν θα επικεντρωνόμαστε μόνο στο τέλος μ’ έναν παθητικό τρόπο, αλλά θα χτίσουμε το μέλλον με τα θεμέλια του παρελθόντος.