– Γιατί τώρα;
– Γιατί είναι η κατάλληλη μέρα.
– Και πριν;
– Ήσουν τόσα χρόνια νεκρή σ’ ένα τάφο.
– Κι ήρθε η ώρα της ανάστασης.
– Σήκω λοιπόν.
– Ναι, Δάσκαλε.
– Και μη γονατίσεις πια ακόμα και νεκρή!
– Δάσκαλε!
– Πιάσε την πέτρα της ζωής και χτίσε μαζί μου.
– Αυτό θέλω και μόνο.
– Τώρα, μαθήτρια, τελείωσαν οι επιλογές.
– Το βλέπω.
– Η πορεία έχει αρχίσει.
– Κι έχω αργήσει.
– Εδώ είμαστε άρα δεν έχει σημασία πια.
– Χαίρομαι.
– Μην σπαταλάς άλλο τον χρόνο σου.
– Έχετε δίκιο.
– Το έργο που έχουμε να κάνουμε είναι βαρύ.
– Σαν τη μνήμη.
– Και μόνο η νοημοσύνη θα το σηκώσει.
– Κι εγώ, Δάσκαλε;
– Ήρθε η ώρα να ζήσεις.
– Η σπάνια στιγμή.
– Η υπερχορδή της σπανιότητας.
– Δάσκαλε, δεν καταλαβαίνω.
– Πιάσε το χέρι μου και κράτα γερά.
– Ο Χρόνος της Ανθρωπότητας.