Μαθήτρια: Δάσκαλε αντί να λέμε λανθασμένα είσαι καλός άνθρωπος, είναι πιο σωστό να λέμε είσαι συνάνθρωπος;
Δάσκαλος: Μόνο αν είναι αλήθεια.
Μαθήτρια: Απλώς σκεφτόμουν τη συμμαθήτρια που σκέφτεται και αγαπά τους άλλους και της ταιριάζει
Δάσκαλος: Έχεις δίκιο.
Μαθήτρια: Δάσκαλε, πόσο σημαντικό είναι να γίνει κάποιος συνάθρωπος; Και η φράση αγάπα τον πλησίον σου δεν είναι καθόλου απλή. Έχει περισσότερο βάθος απ’ ότι μπορεί να σκεφτεί κανείς αρχικά αλλά και το γεγονός ότι το λέει ο Χριστός είναι ήδη ένα σημάδι που έπρεπε να μας κάνει να αναρωτηθούμε.
Δάσκαλος: Είναι το μόνο σημαντικό γιατί έτσι ανήκεις στην Ανθρωπότητα. Το ερώτημα δεν είναι απάντηση αλλά μόνο η αρχή.
Μαθήτρια: Μάλιστα Δάσκαλε, ακάθεκτη διδασκαλία.
Δάσκαλος: Καλώς μαθήτρια.
Μαθήτρια: Κεντάτε πάλι, Δάσκαλε.
Δάσκαλος: Δεν κεντάμε, μόνο πλέκουμε για να μην πληγώσουμε τις υπερχορδές.
Μαθήτρια: Τώρα βλέπω τη διαφορά.
Δάσκαλος: Χαίρομαι.
Μαθήτρια: Καταλαβαίνω αυτό που λέτε με την αρχή και το χαίρομαι που το καταλαβαίνω.
Δάσκαλος: Τότε μεταχαίρομαι, μαθήτρια.