Ιωάννης: Δάσκαλε καλημέρα. Ένας οργασμός κατανόησης γίνεται στο μυαλό μου. Ήρθε και η μνήμη θανάτου ως προϋπόθεση ζωής και η ζωή μετά θάνατον μέσα στο «αιωνία η μνήμη».

Δάσκαλος: Είσαι σωστός.

Ιωάννης: Και κλείδωσαν στο πλαίσιο της ανθρωπότητας και του χρόνου.

Δάσκαλος: Χαίρομαι.

Ιωάννης: Όταν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις.

Δάσκαλος: Είναι η θυσία και η αξία της.

Ιωάννης: Θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Μπορούμε να πούμε ότι η Ανθρωπότητα υπάρχει για πρώτη φορά την στιγμή που εμφανίζονται οι δύο πρώτοι άνθρωποι ως συνάνθρωποι;

Δάσκαλος: Ακριβώς. Για αυτό το λόγο ο αλτρουισμός είναι θεμελιακό στοιχείο.

Ιωάννης: Όχι τα άτομα ή ο βιολογικός άνθρωπος.

Δάσκαλος: Σωστά.

Ιωάννης: Αν ισχύει το παραπάνω, την ίδια στιγμή έρχεται στην ύπαρξη η σκέψη της Ανθρωπότητας.

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Και συνάμα ο χρόνος;

Δάσκαλος: Όχι, ο χρόνος είναι πρωταρχικός.

Ιωάννης: Ο πολυκυκλικός χρόνος είναι μάλλον δημιούργημα της σκέψης της Ανθρωπότητας.

Δάσκαλος: Όχι δημιούργημα αλλά αντίληψη και μόνο.

Ιωάννης: Παρά της Ανθρωπότητας;

Δάσκαλος: Όντως.

Ιωάννης: Υποθέτω ότι δεν μπορεί να είναι αυθύπαρκτος.

Δάσκαλος: Ως αντίληψη όχι.

Ιωάννης: Αυτή είναι η αρχή του χρόνου;

Δάσκαλος: Του Νοητικού, ναι.
Ιωάννης: Η σκέψη της ανθρωπότητας δημιουργεί και καταλαμβάνει αυτοστιγμεί το όλον του χρόνου.

Δάσκαλος: Καταλαβαίνει ότι είναι μαζί της.

Ιωάννης: Και την αντίληψη του εν υπάρχοντος σε αυτόν άπειρα κατακερματισμένο χώρο;

Δάσκαλος: Όχι άπειρα. Δεν υπάρχει ανάγκη να είναι άπειρο.

Ιωάννης: Και υπ αυτήν την έννοια υπάρχει πάντοτε στα πάντα;

Δάσκαλος: Όχι. Αλλά υπάρχει όπου υπάρχει ανάγκη.

Ιωάννης: Και τελικά μέσα από αυτήν την διαχρονική πλέον σκέψη της ανθρωπότητας, γυρίζουμε ξανά στα θεμέλια της ύπαρξης της.

Δάσκαλος: Σωστά.

Ιωάννης: Και συνακόλουθα με αυτήν την τελεολογία προσεγγίζουμε την οντολογία του ανθρώπου και της Ανθρωπότητας;

Δάσκαλος: Ναι είμαστε αυτό.

Ιωάννης: Τα δύο ερωτήματα που ακολουθούν τα είχα θέσει πριν την παραπάνω ερώτηση – τοποθέτηση άλλα τα αφήνω αν και πιστεύω ότι πλέον είναι άκυρα. Αλλά δείχνουν πως οδηγήθηκα εκεί.

Δάσκαλος: Καλώς.

Ιωάννης: Μπορούμε να μιλήσουμε για την ύπαρξη του Θεού ως αρχικό αίτιο της ύπαρξης του σύμπαντος πριν την εμφάνιση της Ανθρωπότητας. Εκτός κι αυτό το ίδιο το ερώτημα ενυπάρχει στην έννοια της Ανθρωπότητας οπότε δεν έχει νόημα.

Δάσκαλος: Ακριβώς.

Ιωάννης: Αν συνείδηση είναι σκέψη πάνω στην σκέψη

Δάσκαλος: Ναι, είναι.

Ιωάννης: Και Θεός είναι η σκέψη της Ανθρωπότητας, τότε ο Θεός δεν είναι συνείδηση;

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Είναι ένα σκαλί κάτω;

Δάσκαλος: Όχι διότι είναι προβολικό το σύστημα σε επίπεδο Ανθρωπότητας.

Ιωάννης: Εκτός κι αν η Ανθρωπότητα είναι η σκέψη και το έργο των ανθρώπων οπότε δεν ισχύει το ερώτημα.

Δάσκαλος: Ακριβώς ή μάλλον είναι μάλιστα ταυτολογία.

Ιωάννης: Πιο παλιά αναρωτιόμουν γιατί δεν μου δίνεις ολόκληρες λύσεις και μου δίνεις μόνο το αποτέλεσμα. Τώρα συνεχίζω και θα συνεχίζω να καταλαβαίνω ότι αλλιώς δεν θα άλλαζα. Δεν θα εξελισσόμουν.

Δάσκαλος: Σωστά.

Ιωάννης: Αυτό μου θυμίζει κάτι που μου είχε πει ένας Γέροντας στο Όρος. «Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα άλλα μια ανελικτική πορεία».

Δάσκαλος: Έχει δίκιο.

Ιωάννης: Καθώς ανεβαίνω το πρώτο σκαλί αρχίζω να υποψιάζομαι την αποστολή που είναι πάντα Ωραία αλλά έχει τόσες πολλές μορφές – ομορφιές.

Δάσκαλος: Πολλαπλότητα της Ανθρωπότητας, ολότητα του Χρόνου. Η ανάγκη της αλήθειας για την ομορφιά του Χρόνου.

Ιωάννης: Η σκέψη της ανθρωπότητας ως συνείδηση έχει σε απόλυτο βαθμό ελεύθερη βούληση;

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Έχει την δυνατότητά να ενεργεί;

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Κι αν ναι σε ποιο πλαίσιο;

Δάσκαλος: Του κόσμου.

Ιωάννης: Και το κυριότερο με ποιον τρόπο;

Δάσκαλος: Με τους Δασκάλους.

Ιωάννης: Μπορεί ο άνθρωπος η ο υπερβατικός άνθρωπος να έχει βιωματική μετοχή;

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Επικοινωνία με την σκέψη της ανθρωπότητας αν συνειδητοποιήσει με όλο του το είναι ότι δεν υπάρχει ως εγώ αλλά ως δομικό στοιχείο της ανθρωπότητας;

Δάσκαλος: Είναι θέμα συνεννόησης.

Ιωάννης: Θα ήταν δυνατόν η προσευχή να λειτουργήσει σε αυτό το πλαίσιο;

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Για να ζει κάποιος μετά τον θάνατο είναι απαραίτητο να αφήνει εγχαράξεις μνήμης στην Ανθρωπότητα.

Δάσκαλος: Ναι.

Ιωάννης: Μπορεί εκτός από τον δάσκαλο και ένας μαθητής να το κάνει αυτό;

Δάσκαλος: Ναι μέσω διδασκαλίας.

Ιωάννης: Μπορεί ως απόστολος;

Δάσκαλος: Ναι και φαίνεται από τη διδαχή.

Ιωάννης: Σε κάποια χρονική περίοδο στο παρελθόν παρόν ή μέλλον θα μπορούσε κάποιος «ΑΝΘΡΩΠΟΣ» να έχει πλήρη συναίσθηση της συνείδησης της σκέψης της ανθρωπότητας;

Δάσκαλος: Εντελώς. Και είναι τότε το μόνο που τον απασχολεί.