Αν εξετάσουμε τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και τη Συνθήκη του Βερολίνου αποκλειστικά σε σχέση με τη Ρωσική Αυτοκρατορία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορούμε να τις μοντελοποιήσουμε ως μια εφαρμογή του νοητικού σχήματος που καθοδηγεί το παίγνιο Hex. Το βασικό στοιχείο είναι η διασταύρωση μεταξύ κάθετου και οριζόντιου άξονα. Κάθετος για τη Ρωσία, οριζόντιος για την Τουρκία, με σημείο επαφής τη Βουλγαρία. Η πρώτη Συνθήκη λειτουργεί με τον κάθετο και η δεύτερη με τον οριζόντιο. Το πρόβλημα καθορίζεται από την έννοια της συνεκτικότητας. Αυτό το στοιχείο είναι κυρίαρχο στο παίγνιο Hex, του οποίου μπορούμε να αποδείξουμε τον τερματισμό μέσω της ιδέας του ποταμού και της γέφυρας. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι στο σημείο διασταύρωσης το παίγνιο είναι αναγκαστικά μηδενικού αθροίσματος. Αυτή η ιδιότητα μεταδίδεται στη συνέχεια σε όλη την παρτίδα γιατί είναι κυρίαρχη στρατηγική κατά συνέπεια ως εφαρμογή έχουμε την αλλαγή φάσης του εδάφους της Βουλγαρίας. Και ο λόγος είναι απλός και προέρχεται από την αναγκαία πρόσβαση στην Αλβανία και στη Βοσνία, αλλά και στην αιτία πολέμου που προκάλεσε η Μεγάλη Βρετανία ενάντια στη Ρωσία για να μην μπει στην Κωνσταντινούπολη. Το παίγνιο Hex δείχνει ότι η τοπική αλλαγή μπορεί να έχει ολική επίπτωση. Έτσι και οι Συνθήκες μπορούν να ερμηνευτούν ως μια αλλαγή τοπικής τοποθέτησης. Η τοπική ανάλυση δίνει ενδείξεις για την ολική. Και τώρα μπορούμε να αντιστρέψουμε τα δεδομένα και να καταλάβουμε ποιος ήταν ο αρχικός στόχος σε επίπεδο μεταστρατηγικής. Η τοποστρατηγική αναδεικνύει ότι το πρόβλημα δεν ήταν η Βουλγαρία, αλλά η λύση του γεωστρατηγικού προβλήματος.