Μαθήτρια : Μπορούμε να συνδυάσουμε το πρέπον με την αμισεία.
Δάσκαλος: Ναι!
Μαθήτρια : Η Αντιγόνη κάνοντας το πρέπον ένιωθε αμισεία για τον Κρέοντα;
Δάσκαλος: Όχι είχε μίσος γι’ αυτόν. Ήταν προικισμένη, όχι μεγαλοφυΐα ή ιδιοφυΐα.
Μαθήτρια : Άρα η αμισεία είναι χαρακτηριστικό των τεράτων.
Δάσκαλος: Ακριβώς αλλά διδάσκεται.
Μαθήτρια : Θα μπορούσε να συνδυαστεί με την εμπάθεια;
Δάσκαλος: Βέβαια με την ετυμολογική.
Μαθήτρια : Είναι διακλαδώσεις ή στάδια;
Δάσκαλος: Διακλαδώσεις για τα τέρατα, στάδια για τους μαθητές.
Μαθήτρια : Διακλαδώσεις γιατί είναι δάκτυλα από το ίδιο χέρι.
Δάσκαλος: Ακριβώς, χωρίς καμία αλλαγή.
Μαθήτρια : Ο Ελληνισμός χαρακτηρίζεται από αμισεία ενώ οι Έλληνες όχι.
Δάσκαλος: Σωστά.
Μαθήτρια : Άρα η αμισεία χαρακτηρίζεται και από διαχρονικότητα.
Δάσκαλος: Ναι γιατί είναι απαραίτητο.
Μαθήτρια : Για ποιο λόγο;
Δάσκαλος: Για να καταπολεμούμε τις γενοκτονίες.
Μαθήτρια : Για τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
Δάσκαλος: Αλλιώς θα νικήσει η βαρβαρότητα.
Μαθήτρια : Και δεν είναι το πρέπον.
Δάσκαλος: Όχι δεν είναι.
Μαθήτρια : Γιατί πρέπει να νικήσει το φως.
Δάσκαλος: Γι’ αυτό σηκώνουμε το βάρος του.