Σ’ένα σπίτι με μια σόμπα και ξύλινο τραπέζι ακούγεται μια μουσική που ήρθε από το παρελθόν. Δύο γυναίκες ετοιμάζουν το τραπέζι .
Ζωή: Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι.
Έφη: Κι εγώ. Χρόνια είχαμε…
Ζωή: Ναι, χρόνια.
Έφη: Θυμάσαι;
Ζωή: Πώς να ξεχάσω;
Έφη: Δεν γίνεται.
Ζωή: Κι όμως νιώθω και πάλι ζωή στο σπίτι μας.
Έφη: Άνοιξε και πάλι το βιβλίο.
Ζωή: Μαζί με τη Βίβλο.
Έφη: Άλλο ένα Ευαγγέλιο διάβασα.
Ζωή: Κι εγώ. Χρόνος Δεν ήξερα…
Έφη: Ούτε εγώ.
Ζωή: Τόσα χρόνια για να μάθουμε.
Έφη: Τόσα χρόνια για να γίνουμε μαθήτριες.
Ζωή: Για να μάθουμε πώς μαθαίνουμε.
Έφη: Πρόσεξες ότι μιλά για τον Ιάκωβο;
Ζωή: Το τραγούδι;
Έφη: Ναι, γι’ αυτό έλεγε…
Ζωή: Μόνο τώρα το κατάλαβα.
Έφη: Πόσα ακούμε που καταλαβαίνουμε μόνο μετά!
Ζωή: Όλα όσα μας λέει.
Έφη: Είναι το πριν του μετά.
Ζωή: Η διδασκαλία του μέλλοντος.
Έφη: Κι ήμασταν στο πριν δίχως το μετά.
Ζωή: Αυτό είναι το μονοπάτι του φωτός.
Έφη: Η γέφυρα του χρόνου.
Ζωή: Ήμασταν εγκλωβισμένες δίχως να το ξέρουμε.
Έφη: Τα πρώτα κατεχόμενα που πρέπει να απελευθερώσουμε…
Ζωή: Είναι του μυαλού μας..
Έφη: Αυτό είπε.
Ζωή: Και δεν το κατανόησα την πρώτη φορά.
Έφη: Τώρα όμως ξέρουμε για τους πολιορκημένους.
Ζωή: Και για τους ελεύθερους.
Έφη: Αυτό είναι η ζωή.
Ζωή: Αυτό είναι η ευχή.
Έφη: Τώρα που ήρθε…
Ζωή: Θα ξαναέρθει.
Έφη: Μόνο που αλλάξαμε.
Ζωή: Άρχισε η επανάσταση…
Έφη: Η επανάσταση των σκλάβων.