14792 - Ανθρώπινος Μονόλογος ΙΙ
Ν. Λυγερός
– Λες να ήταν ψέμα; Μα φαινόταν τόσο αληθινό. Δεν βρήκα τίποτα όταν επέστρεψα στο ίδιο μέρος. Ούτε μια σταγόνα αίμα. Ήμουν σίγουρη… Αυτό νόμιζα μάλλον… Γιατί να επιστρέψω, δεν έκανα τίποτα τότε, τι να κάνω τώρα; Ανθρώπινος πειρασμός… Ήθελα να επιβεβαιωθώ ότι δεν ήμουν ένοχη. Αλλά τώρα που δεν υπήρχε καν έγκλημα, πώς να υπάρχει ένοχος; Ζαλίζομαι. Κάτι τρέχει, δεν μπορεί. Αφού ήταν εδώ! Εδώ δεν ήταν; Μπορεί και όχι. Έφυγαν οι μύγες. Γιατί άραγε; Κι ο ήλιος, πάντα καυτός.