Ο κόσμος είχε έρθει από όλες τις περιοχές. Ήταν όλοι μαζεμένοι και περίμεναν το ίδιο τραίνο. Λες και ήταν το τελευταίο στο μυαλό τους. Δεν είχαν φύγει. Τους είχαν διώξει. Και αυτό το έγκλημα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ονομάστηκε ανταλλαγή πληθυσμού. Ο μαθητής σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή μέσα σ’ όλο αυτό το θόρυβο τη στρατηγική ανάλυση της Συνθήκης της Λωζάννης κι αναρωτιόταν ποιοι από αυτούς τους επιβάτες είχαν διαβάσει τα άρθρα της, για να καταλάβουν πώς θα επηρέαζε τη ζωή τους για δεκαετίες. Μπορεί και να μην είχε πια σημασία αυτό το ερώτημα, διότι τώρα δεν ήταν πια στη Βιβλιοθήκη με το Δάσκαλο, αλλά στον Σταθμό του τραίνου με τον λαό που τόσο αγαπούσε και τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έβλεπε πια τις επιπτώσεις πάνω στους ανθρώπους των νοητικών σχημάτων που είχε αναδείξει ο Δάσκαλός του μέσω της δομής της Συνθήκης. Πόσο ανθρώπινες θα ήταν οι επιπτώσεις δεν μπορούσε να το φανταστεί την ώρα της διδασκαλίας και σ’ αυτό το στάδιο κατάλαβε γιατί ο Δάσκαλος τον είχε φέρει σε αυτό το χρονικό σημείο που έμοιαζε με κόμβο.