Δεν είχε ποτέ σκεφτεί την έκφραση που άκουσε από τον Δάσκαλο. Στο σκάκι βέβαια μπορούσε να δει ακόμα και πρακτικά την εννοιολογία της. Αλλά σ’ αυτό το σταθμό όλα είχαν μια άλλη γεύση. Ένιωθε πάνω του τη νοσταλγία του φωτός, γιατί έβλεπε πληγωμένη την πηγή ρωμιοσύνης. Κι επιτέλους συνειδητοποιούσε ότι το αλησμόνητο ήταν απλώς ένας ευφημισμός για το χαμένο. Με το βλέμμα του Δασκάλου άλλαζε και το νόημα του κόσμου. Λόγω του κέντρου, είχε χαθεί η πλευρά και τώρα ήταν η σειρά της γωνίας να υποστεί το κόστος της έλλειψης αρμοδιότητας. Στα πράγματά του είχε πάρει κι ένα αντίγραφο της Συνθήκης της Λωζάννης, για να συνεχίσει την εργασία που του είχε αναθέσει ο Δάσκαλος για να μην ζήσει μόνο την αποκάλυψη, αλλά και την ανακάλυψη της ιστορίας του ίδιου του λαού τους. Ασυνείδητα έπιασε την τσάντα του στο σημείο που την είχε βάλει. Ήθελε να κάνει και μερικές ερωτήσεις στο Δάσκαλο, για να επιβεβαιώσει τις πιο παράξενες ιδέες που είχε.