Όταν έφτασε το τραίνο, όσο παράξενο κι αν φαινόταν, η λύπη έγινε χαρά. Το τραίνο αν και σήμαινε ένα μη επιλεγμένο ταξίδι παρέμεινε ένα μέσον απελευθέρωσης για την αρχή μιας άλλης ζωής που μπορεί να μην είχε πια σχέση με την προηγούμενη, αλλά αποτελούσε τη συνέχεια της και αυτό ήταν σίγουρα παρήγορο για όλα τα παιδιά, τις γυναίκες και τους άντρες που ήταν ικανοί να περπατήσουν σε αυτήν την Περιπατητική Σχολή, όπου δεν είχαν γραφτεί με τη θέλησή τους. Αυτό ήταν γραμμένο στο πεπρωμένο τους, αφού την ώρα του ύπνου άλλοι έγραφαν την ιστορία τους. Κι ήταν όλοι σ’ ένα θεατρικό έργο, όπου αυτοσχεδίαζαν το ρόλο τους, γιατί δεν είχαν διαβάσει το σενάριο και δεν ήξεραν τίποτα για τη σκηνοθεσία που είχαν προβλέψει οι διαπραγματεύσεις στις οποίες δεν συμμετείχαν, αφού κανείς δεν τους είχε καλέσει.