-Επιτέλους ένας άνθρωπος!
Το είχε πει με μία κραυγή απόγνωσης.
-Τι θέλετε, Κυρία μου.
-Θέλω να με βοηθήσετε… Τι άλλο;
-Σωστά, τι άλλο… Στην υπηρεσία σας, πείτε μου.
-Θέλω…
-Ναι…
-Τι θέλω κι εγώ δεν ξέρω… Θέλω να φύγω και να μείνω…
-Συγγνώμη;
-Το μικρό μπαούλο μου, παρακαλώ.
-Ναι, βέβαια.
Κι ενώ στην αρχή φαίνεται ασήκωτο, ο υπάλληλος ξαφνιάζεται από την ελαφρότητα του είναι του και κοιτάζει την Κυρία μ’ ένα περίεργο τρόπο.
-Σας ξάφνιασε κάτι;
-Το βάρος του, Κυρία μου.
-Είναι η ψυχή μου, Κύριε.
-Καταλαβαίνω.
Ανεβαίνουν στο τραίνο λίγο πριν τον Δάσκαλο και τον μαθητή που τους πρόλαβαν ίσα ίσα.