Η κοπέλα από την Καππαδοκία είχε έρθει για ν’ αλλάξει ζωή στην Ανδριανούπολη. Μόνο που όταν έφτασε να βρει τον καλό της, έναν τοπικό διανοούμενο που είχε παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην περιοχή, της εξήγησε ότι έπρεπε να φύγουν κι ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή για αυτούς. Έτσι βρέθηκε μαζί του σε αυτό το βαγόνι δίχως να προλάβουν να παντρευτούν. Φορούσε ακόμα την παραδοσιακή της φορεσιά που ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες θρακιώτικες. Ήταν χαρούμενη γιατί είχε έρθει να βρει τον δικό της και τον είχε βρει. Δεν είχε καταλάβει καλά τι είχε συμβεί, αλλά όταν τον ρώτησε συνειδητοποίησε ότι δεν ήξερε τίποτα περισσότερα. Η ζωή της, η νέα άρχιζε με αυτό το τραίνο και όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα για αυτήν. Χαμογελούσε αλλά έβλεπε ότι όλους τους απασχολούσε κάτι και προσπαθούσε να τους δώσει κουράγιο. Έτσι όταν κάποιο ναυτάκι ζήτησε νερό σηκώθηκε αυθόρμητα να του προσφέρει το δικό της.