Η σκακιέρα δεν ήταν πια άδεια. Τα κομμάτια και τα πιόνια είχαν μπει στη θέση τους. Όλο το τραίνο πια είχε μπει σε μια άλλη διαδικασία αφού οι επιβάτες του είχαν αποφασίσει και είχαν επιλέξει την πορεία της ζωής τους. Δεν υπήρχε πια μόνο ο πόνος του διωγμού. Είχε γεννηθεί ο πόθος της επιστροφής. Και πάνω στην σκακιέρα ακόμα και τα πιόνια είχαν δημιουργήσει ένα ενιαίο μέτωπο που θα έπαιζε έναν αποφασιστικό ρόλο για το μέλλον της πατρίδας. Ο ορισμός της Θράκης είχε ξαναβρεί την αρχική του έννοια. Κι έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο το παλαιό δεν θα ήταν πια μόνο το προηγούμενο του νέου αλλά και το επόμενο. Είχαν καρφωθεί τα πάτρια εδάφη στο πνεύμα όλων των ανθρώπων του τραίνου. Κι όλη η ομάδα πετούσε πια μέσω της πτητικής μηχανής της σκέψης της Ανθρωπότητας. Γι’ αυτό το λόγο δεν ακολουθούσαν πια τις γραμμές του σιδηρόδρομου, αλλά τις γεωδαισιακές του σιδηροχρόνου για να γίνει η υπέρβαση.