Μέσα στους αιώνες και στη μοναξιά για την εξέλιξη υπήρξε η Ανθρωπότητα που γίνεται ακόμα και τώρα πιο μεγάλη σε ανθρωπιά, γιατί μαθαίνει με το πάχος μας να αφήνει ίχνη και στίγματα που θα γίνουν θεμέλια για τις γέφυρες που χτίζονται ασταμάτητα και ακάθεκτα, για να έχει ο κάθε άνθρωπος την δυνατότητα ν’αγγίξει τον πλησίον όχι μόνο στην εποχή του αλλά διαχρονικά μέσω των βιβλίων και να νιώσει την ανάγκη να δημιουργήσει και αυτός τις διακλαδώσεις μας για να εξερευνήσει κι άλλες άγνωστες πτυχές, όπου θα αναπτύξει σχέσεις πέρα από τις επαφές που ξεχνιούνται, διότι συνειδητά αναζητεί από τους άλλους την συμπληρωματικότητα για να γίνει συνάνθρωπος μέσω των κύκλων της πολυκυκλικότητας μας.