Μια φορά κι έναν καιρό, μια μαθήτρια θέλησε να διαβάσει τα πεζά του Rimbaud γιατί είχε δει όλα τα ποιήματα του συμβολισμού και δεν της αρκούσαν. Έτσι βρήκε τα ποιήματα των πεζών και θυμήθηκε το ειδικό χαρτί και το μελάνι του Δασκάλου, όταν έκανε δώρο τα γράμματά του με την πένα χήνας στο φίλο του στην Αφρική. Τότε ένιωσε μέσα της τα αρώματα και τις μυρωδιές και ξαναέζησε μετά από τόσα χρόνια, γιατί αντιλήφθηκε ότι η αγάπη ήταν πάνω απ’ όλα. Έτσι άρχισε την ανάγνωση κι έπεσε στη θυμαρίσια έρημο, όπου κάθε γράμμα ήταν ένα τοπίο για τον αναγνώστη και τον εξερευνητή. Σηκώθηκε από την καρέκλα της κι έπιασε το θυμάρι που κρατούσε για να το μυρίσει ξανά και να βρεθεί νοερά στη Προβηγκία, για ν’ αγγίξει σιωπηλά το θαύμα της φύσης που γεννήθηκε από τα δάκρυα φωτός του ήλιου που δεν ξέχασε ποτέ το μικρό πράσινο της γεύσης.