Ο μικρός ήταν στην κεντρική πλατεία
του μεσαιωνικού χωριού. Κοίταζε το
δέντρο.
Ήταν τεράστιο.
Όμως δεν ήξερε τις λεπτομέρειες
για το μύθο και προσπαθούσε
να βρει στοιχεία γύρω γύρω.
Οι πέτρες πονούσαν.
Έτσι τις ένιωθε τουλάχιστον.
Γιατί όμως;
Αυτό ήταν το ερώτημά του.
Κάτι του θύμιζε.
Από πιο παλιά.
Δεν ήταν απλώς ανάμνηση.
Ήταν μνήμη.
Ναι, ήταν μνήμη.
Όμως τώρα ήταν μόνος
όπως και πριν.
Στα μικρά μπαλκόνια δεν ήταν κανένας.
Αναρωτήθηκε αν το χωριό ήταν νεκρό.
Όχι, δεν έπρεπε.
Το δέντρο ήταν ζωντανό!
Δεν είχαν περάσει όλες οι εποχές!
Μόνο τα εκατό χρόνια.
Και τα ίχνη;
Πουθενά.
Κοίταξε τον ήλιο.
Ήταν ακόμα κρύος.
Δεν γνώριζε το λόγο.
Δεν βρήκε κανένα.
Άκουσε μια τουφεκιά.
Ήταν από τα τείχη.
Ήταν το πρώτο πράγμα για το
οποίο ήταν σίγουρος.
Πήρε το δρομάκι αριστερά
κι άρχισε να τρέχει
με όλες τις δυνάμεις του.