Ο μικρός είχε πέσει κάτω.
Κι εκεί ξανάκουσε τη φωνή της εκκλησίας.
Λόγω της απόστασης του φάνηκε απίστευτο.
Αλλά ήταν πιστός.
Και κατάλαβε ότι γινόταν κάτι το
εξωπραγματικό κι αν δεν μπορούσε
να το εξηγήσει εκείνη τη στιγμή
το ζούσε και αυτό του αρκούσε.
Η φωνή έλεγε: πρόσεχε, πρόσεχε.
Και αυτό έκανε.
Ήταν ένα άλλο κομμάτι της σκακιέρας.
Γυναικείο.
Η Βασίλισσα εδώ;
Στο άδειο χωριό…
Ήταν αδύνατον.
Μόνο που είχε ζήσει πολλές φορές
το αδύνατο.
Δεν ήταν καινοτομία.
Οι τουφεκιές συνέχιζαν από τις δύο πλευρές.
Τώρα είχε φτάσει δίπλα στον πύργο.
Κι έβλεπε το στρατιώτη του παρελθόντος.
Δεν ήταν από αυτό το μέρος.
Το οικόσημο του ήταν διαφορετικό.
Ήταν όμως από την πλευρά τους.
Θα τον αναγνώριζε
ακόμα και δίχως πανοπλία!
Είχε γίνει μια χρονική διακλάδωση.
Κι οι αναφορές ήταν πολλαπλές.
Ίδια κομμάτια.
Ίδια πιόνια.
Άλλη παρτίδα.
Κι η Βασίλισσα στο άνοιγμα.
Σκανδιναβικό χωρίς λόγια.
Παράξενη σύμπτωση.
Δεν ήταν σύμπτωση μάλλον.