Το θέμα της αγάπης με το μίσος, θεωρούμε αρχικά, ότι είναι σημαντική η αγάπη. Άμα πούμε, έτσι ορθά – κοφτά, ότι είναι πιο σημαντικό το μίσος, θα ξαφνιαστείτε. Σημασία έχει το μίσος του μίσους. Υπάρχει η μνήμη, η οποία μπορεί να παράγει το «θυμάμαι» και μετά υπάρχει το «δεν ξεχνώ». Το «θυμάμαι» είναι παθητικό, που σημαίνει ότι μπορεί και να ξεχάσω. Το «δεν ξεχνώ», ενώ είναι αρνητικό, είναι ενεργητικό, δεν ξεχνώ, δεν μπορώ να ξεχάσω. Άμα το σκεφτείτε τώρα πώς περνάμε από την μνήμη στο «θυμάμαι», μετά στο «δεν ξεχνώ», τότε θα καταλάβετε ότι το «δεν ξεχνώ» μας οδηγεί στην αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι η μη λήθη. Δεν οδηγεί η μνήμη στην αλήθεια, είναι η μη λήθη που οδηγεί στην αλήθεια. Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, πώς δημιουργήθηκε αυτή η έννοια. Το ανάλογο σε σχέση με αυτό, κάντε τώρα μια μεταφορά δομής, σκεφτείτε την έννοια της αγάπης που θεωρείτε ότι είναι απλώς θετική, όπως είναι η μνήμη, και ρωτάμε τώρα «τι μπορεί να είναι ακόμα πιο σημαντικό»; Σκεφτείτε ότι μπορεί – και αυτό είναι που μας διδάσκει και η εκκλησία – όχι μόνο η αγάπη να είναι σημαντική, είναι το μη μίσος.