Η διάλεξη φαινόταν κανονική στο ακροατήριο, γιατί νόμιζε ότι θα μιλούσε γι’ αυτό που περίμενε.
Ήταν μια απλή παρουσίαση ενός βιβλίου.
Μόνο που το βιβλίο ήταν πολλαπλό.
Δεν ήταν μυθιστόρημα.
Σίγουρα όχι.
Αλλά είχε μερικά στοιχεία που το έκαναν να μοιάζει για τους μη ειδικούς.
Ήταν χοντρό, ογκώδες.
Ογκόλιθος γνώσης.
Αλλά σε ποιο τομέα;
Αυτό ήταν το ερώτημα.
Ήταν μαθηματικά, εικαστικά ή μουσική;
Και αυτή η αυτοαναφορική λογική σε τι αποσκοπούσε.
Υπήρχε κάτι το μαγικό που έκρυβε την αλήθεια.
Θα μπορούσε να ήταν ακόμα και φιλοσοφία.
Πώς να επιλέξεις τον τομέα
όταν είναι ολιστική η γραφή;
Όμως γιατί να επιλέξεις ένα τετράγωνο
όταν βλέπεις μια σκακιέρα.