Τα όρια της ελευθερίας είναι η αρχή της ελευθερίας του άλλου αλλιώς είναι καταπάτηση. Όταν αποδέχομαι να βάλω όρια στην ελευθερία μου είναι επειδή λόγω ανθρωπιάς καταλαβαίνω ότι πρέπει να έχει ελευθερία και ο άλλος. Τώρα έχουμε ένα άλλο πρόβλημα, όταν έχουμε δύο ελευθερίες πώς θα συμφωνήσουμε. Ξαφνικά πρέπει να χάσουμε χρόνο, τότε έχουμε τη δημοκρατία. Η δημοκρατία βασίζεται πάνω σε ανθρώπους οι οποίοι σε κάποια φάση γίνονται συνάνθρωποι και για να έχουν ο ένας σεβασμό προς την ελευθερία του άλλου χάνουν χρόνο για να τα βρουν αλλιώς δεν τα βρίσκουμε. Χάνουμε και δεν σπαταλάμε. Τον χάνουμε συνειδητά. Ο Δάσκαλος χάνει χρόνο με τον μαθητή για να εξελιχθεί ο μαθητής. Γιατί; Γιατί η συνέχεια του Δασκάλου είναι οι μαθητές. Άρα άμα δεν χάσει χρόνο στη φάση της διδασκαλίας, και για τους πιο εξελιγμένους της Διδαχής, δεν θα περάσει αυτή η συνέχεια. Άρα η δράση του χρόνου δεν θα εμφανιστεί. Ο χρόνος είναι το αντικείμενο, η Ανθρωπότητα είναι το υποκείμενο και παράγουν μαζί το κείμενο που είναι το έργο. Είναι το έργο που παράγει το ον και όχι το αντίθετο. Για να γίνει όμως αυτό το έργο όταν είναι πολύπλοκο χρειάζομαι τον συνάνθρωπο και όχι μόνο τον άνθρωπο. Άρα δεν είναι ένας συμβιβασμός είναι συνανθρωπισμός ο οποίος μας επιτρέπει να σκεφτούμε πώς σκέφτεται ο άλλος. Αν ένας συνάνθρωπος είναι σκλάβος τότε κι εσείς έχετε ένα κομμάτι σκλαβοσύνης μέσα σας γιατί είναι η συνανθρωπιά σας.