Τα λουλούδια στο μπαλκόνι
έβλεπαν τον ήλιο
δίχως καθόλου να λυγίζουν
γιατί ο ζεόλιθος
δεν έπαυε να τα υποστηρίζει
για να υποφέρουν το βάρος
της ομορφιάς των χρωμάτων
που λαχταρούσαν να προσεγγίσουν
το γαλάζιο τ’ ουρανού
για να προσφερθούν από τη γη
σε τούτη την απεραντοσύνη
κι έτσι να δείξουν
πως είχαν συνείδηση
ότι ανήκαν σε κείνον
καθώς η γη τους
ήταν ένα κομμάτι ουρανού
γοητευμένο από τη θάλασσα
που δεν είχε ποτέ ξεχάσει
να ζει μέσα στην ελευθερία
των ουράνιων αρωμάτων.