Τα σκηνικά του Σιδηρόχρονου είχαν αλλάξει εντελώς τον σταθμό της Νέας Ορεστιάδας αλλά και το τραίνο. Έτσι υπήρχαν στον ίδιο χώρο δύο χρόνοι αρχικά, όπου το παρόν δεχόταν παρεμβολές από το παρελθόν για να δημιουργηθεί το μέλλον. Μέσα στο βαγόνι, η διακόσμηση θύμιζε άλλη εποχή μετά από παρέμβαση των τεχνικών και των ηθοποιών. Κάθε λεπτομέρεια άλλαζε το νόημα της καθημερινότητας και τα καθίσματα είχαν πάρει ένα άλλο ύφος, γιατί ακόμα και οι κουρτίνες ήταν διαφορετικές. Ήταν επίσης δύσκολο να μην αντιληφθείς ότι υπήρχε μια σκακιέρα. Κι αν κάποιος μπορούσε να δει με τι ανυπομονησία περίμεναν τα κοστούμια να φορεθούν από τους ανθρώπους του Χρόνου, θα κατανοούσε την επινόηση της σκηνοθεσίας που ήθελε να μεταμορφώσει τον κόσμο για να φανεί το μονοπάτι του φωτός πάνω στις γραμμές του τραίνου που με ταχύτητα της μνήμης δημιουργούσε το μέλλον.