Τα παιδιά είναι μικροί άνθρωποι. Σιγά-σιγά τους ονομάζουμε μόνο μικρούς και ξεχνάμε το άνθρωποι και σιγά-σιγά τους ονομάζουμε παιδιά, άρα δεν είναι ακριβώς άνθρωποι. Ενώ στην πραγματικότητα είναι οι επόμενοι άνθρωποι. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι τα παιδιά είναι οι επόμενοι άνθρωποι, θα καταλάβεις ότι εμείς είμαστε οι προηγούμενοι. Μετά λες εφόσον είμαι ο προηγούμενος, τι θα αφήσω στους επόμενους. Άρα η ιδέα είναι η έννοια της συνοχής και το πώς μπορεί ο ένας να δώσει στον άλλον, θα δημιουργήσει την έννοια της συνέχειας. Πολύ συχνά αναρωτιόμαστε τι μας έχουν αφήσει οι προηγούμενοι, άρα το ονομάζουμε κληρονομιά. Έχει ενδιαφέρον γιατί ονομάζουμε κληρονομιά και αυτό που θα αφήσουμε στους επόμενους, ενώ δεν είναι το ίδιο. Δηλαδή στην έκφραση πάρε-δώσε δεν είναι πάρε-πάρε ούτε δώσε-δώσε. Στην πραγματικότητα η κληρονομιά και η έννοια της συνέχειας διαμορφώνει ένα πλαίσιο το οποίο αν το σκεφτούμε καλά στηρίζεται πάνω σε ένα χριστιανικό νοητικό σχήμα το οποίο είναι Αγάπα τον πλησίον σου.