Αν δεν ασχολούμαστε με την ουσία της ζωής, ασχολούμαστε με τον πληθυντικό της. Γιατί στην πραγματικότητα, άμα ρωτήσετε για ποιον λόγο αρχίζουμε, θα δείτε ότι ένας λόγος για τον οποίο αρχίζουμε όλα αυτά είναι ότι βαριόμαστε. Δηλαδή δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Θεωρούμε ότι δεν έχει και μεγάλο νόημα αυτό που κάνουμε και προσπαθούμε να βρούμε κάτι άλλο. Και όταν το βρίσκουμε με έναν εύκολο τρόπο, λέμε θα το ξανακάνω. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν ταυτόχρονα επιπτώσεις. Έχει ενδιαφέρον που δεν το συνειδητοποιούμε, ενώ είναι πάρα πολύ απλό. Όλοι έχετε πάει στο φαρμακείο, όλοι έχετε σε κάποια φάση μια ασθένεια. Έχετε πάρει ένα φάρμακο, το πρώτο πράγμα που σας λένε είναι η ποσότητα που πρέπει να πάρετε. Άρα το ερώτημα είναι, γιατί εφόσον είναι φάρμακα πρέπει να παίρνουμε μια συγκεκριμένη ποσότητα, ενώ θα μπορούσαμε να τα παίρνουμε όσο θέλουμε. Γιατί ακόμα και το φάρμακο, που αντικειμενικά έχει περάσει από όλα τα κριτήρια της ιατρικής, ξέρουμε ότι όταν η δοσολογία ξεπερνάει το όριο, έχουμε ένα ρίσκο. Το βλέπουμε και με τα παιδιά, που σημαίνει πρακτικά ότι ακόμα και κάτι που είναι αντικειμενικά καλό, ακόμα και το φάρμακο, όλοι ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα όριο. Πώς μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε για άλλα πράγματα; Δηλαδή ότι ο οργανισμός μας μπορεί να αντέξει ένα πράγμα ως ένα σημείο. Το όριο είναι αυτό που θα δημιουργήσει μια αλλαγή φάσης.