Είχαν κατεβεί στον ήλιο.
Γιατί δεν έφτανε το όριο.
Έπρεπε να συνεχίσουν τον αγώνα.
Και να απελευθερώσουν τα κατεχόμενα.
Κάθε άγιος έκανε και τα δικά του θαύματα.
Ο λευκός ίππος είχε παίξει το ρόλο του.
Σιγά σιγά η σκακιέρα είχε αλλάξει.
Οι αθάνατοι μάθαιναν να πεθαίνουν.
Ενώ οι θνητοί με τις πράξεις τους
άγγιζαν για πρώτη φορά την αθανασία.
Όχι ως ένα τέχνασμα.
Αλλά μέσω του θανάτου και της μνήμης.
Η συλλογική μνήμη μάθαινε για τις υπερβάσεις.
Δεν υπήρχαν μόνο οι παραβολές.
Ήταν και οι υπερβολές.
Μόνο που ήταν η αλήθεια.
Γιατί κανείς άλλος δεν θα άντεχε τα γεγονότα.
Έτσι άρχισαν και οι θρύλοι.
Μόνο που ο Δάσκαλος ήξερε για την ιστορία.
Κι αυτό επαρκούσε, προς το παρόν.