Μόνο μετά τη μάχη κατάλαβαν οι μαχητές ότι τους είχε αγγίξει το αετίσιο.
Δεν ήταν μόνο το πνεύμα.
Υπήρχε και το φτερό του αετού.
Αυτό έγραφε το θρύλο.
Κι αυτός ο θρύλος θα γινόταν ιστορία.
Ο θρύλος των αιώνων είχε αρχίσει.
Στους κατεχόμενους Άγιους Τόπους είχε επανέλθει η χαρά.
Κι είχε φύγει ο φόβος.
Η βαρβαρότητα είχε πήλινα πόδια.
Και το είχαν μάθει οι καινοτόμοι.
Οι άνθρωποι της Καινής Διαθήκης, μέσα στην έρημο κοίταζαν τον ουρανό για να δουν το μονοπάτι του φωτός χαραγμένο πάνω στη νύχτα από τη μνήμη της Ανθρωπότητας.
Γιατί δεν είχε γονατίσει.
Ούτε με τα εγκλήματα.
Γιατί ο Χρόνος ήταν μαζί της.