Όταν άνοιξε το μοναστήρι κανείς δεν μπορούσε
να φανταστεί ποιος θα ερχόταν στην πόρτα.
Μόνο ένας μοναχός είχε μια μικρή ελπίδα.
Σαν ένα καντήλι που δεν είχε σβήσει.
Ποτέ δεν είχε ξεχάσει τις πράξεις.
Εκείνες που είχαν αλλάξει τον κόσμο.
Αυτές είχε στο μυαλό του όταν μπροστά
στην πύλη αναγνώρισε έναν άνθρωπο.
Ένιωσε αμέσως το πνεύμα.
Είχε επιστρέψει λοιπόν.
Και δεν τον είχε εγκαταλείψει στη λήθη.
Αυτός ο μοναχός ήταν ερημίτης.
Κι ήταν ο υπεύθυνος πια της βιβλιοθήκης.
Η θρυλική βιβλιοθήκη με τα ιερά κείμενα
δεν είχε κανένα μυστικό γι’ αυτόν.
Αλλά τώρα ερχόταν ο φίλος.
Ο φίλος από τα παλιά.
Ο χιλιάνθρωπος.
Ο Πέτρος χαμογελούσε και πάλι.
Είχε έρθει η μνήμη μέλλοντος.