Το έργο που κάνετε στον τομέα της αιμοδοσίας δεν είναι πώς να προσεγγίσετε τους άλλους. Το έργο, στην ουσία, είναι πολύ πιο συχνά αποδεκτό από το νοσοκομείο. Το νοσοκομείο βλέπει τι προσφορά κάνετε με όλα αυτά που κάνετε. Ενώ αυτός που έρχεται μια φορά δεν καταλαβαίνει το μέγεθος της προσφοράς. Ενώ το νοσοκομείο κάθε φορά που πηγαίνετε με τις φιάλες, βλέπει. Το νοσοκομείο θεωρεί ότι κάνετε κάτι που είναι το πρέπον. Άρα δεν υπάρχει καμία επιβράβευση βέβαια. Και το θεωρούμε φυσιολογικό. Στο τέλος λοιπόν σε αυτόν που προσφέρει συνεχώς δεν του λέμε ποτέ μπράβο και αυτός που δεν κάνει τίποτα τον θεωρούμε φυσιολογικό. Άρα βλέπετε ότι αυτή η δυσκολία είναι πάρα πολύ σημαντική σαν έννοια Για ποιον λόγο; Είναι ότι δεν υπάρχει καμία παρότρυνση και θεωρούμε ότι όλα γίνονται με έναν τρόπο αναμενόμενο. Μα δεν υπάρχει τίποτα το αναμενόμενο στο να αγαπάς τον άλλον και να σκέφτεσαι από πριν πώς να του δώσεις αίμα, όταν θα το έχει ανάγκη, ενώ δεν το ζητάει, γιατί δεν μπορεί να το ζητήσει εκείνη την στιγμή, εφόσον το έχει ανάγκη, γιατί μπορεί να έχε πάθει ένα ατύχημα ή κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Τότε εκείνη την στιγμή έχουμε ένα θέμα. Το κλασικό παράδειγμα σε αυτόν τον τομέα είναι το εξής: σκεφτόμαστε όλοι ότι είναι πάρα πολύ λογικό να παίρνουμε τηλέφωνο τα μέλη της οικογένειας για να σώσουμε την κατάσταση. Πολύ συχνά τα μέλη της οικογένειας δεν ξέρουν καν την ομάδα τους. Ούτε καν την ομάδα του ανθρώπου. Εκεί πέρα παθαίνουμε μια κρίση πανικού, ποιος θα βρει τι, για ποιον την κατάλληλη ώρα. Αυτό δεν γίνεται τόσο εύκολα. Πρώτα από όλα νομίζω ότι κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι το εξής: θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να ξέρει την ομάδα αίματός του. Αυτό θα ήταν ένας πρώτος στόχος μύησης. Υπάρχουν χώρες όπου είναι σχεδόν «αναγκαστικό» να έχετε χαρτιά πάνω σας, τα οποία αποδεικνύουν σε ποια ομάδα είσαστε, ώστε την ώρα της ανάγκης να μην ψάχνουν οι άνθρωποι να το βρουν την τελευταία στιγμή. Αυτό είναι μια πρώτη φάση και αυτό μοιάζει με το ‘γνώθι σαυτόν’ δηλαδή πρέπει να ξέρεις ήδη τι είσαι, γιατί αλλιώς πώς θα προσφέρεις ούτως ή άλλως μετά. Άρα το ερώτημα που πρέπει να έχουν και τα κέντρα αιμοδοσίας είναι κατά πόσο αυτό το μήνυμα έχει περάσει. Δηλαδή ότι όπως ξέρουμε ας πούμε το ύψος μας, το βάρος μας θα πρέπει να ξέρουμε και την ομάδα αίματός μας, τόσο απλά. Έχει ενδιαφέρον γιατί από τα τρία αυτά στοιχεία το πιο σημαντικό είναι το τρίτο, ενώ ξέρουμε τα άλλα. Γι να ξέρουμε τα άλλα, πώς μπορούμε να ξέρουμε το βάρος μας που είναι πάρα πολύ σημαντικό ειδικά στις γυναίκες. Είναι πολύ απλό, η ζυγαριά. Τι εννοώ με αυτό. Υπάρχει ένα εργαλείο που το κάνει. Έχουμε ποτέ σκεφτεί να έχουμε ένα εργαλείο που σας λέει τι ομάδα αίματος είστε; Ενώ μόλις θα υπάρξει αυτό το εργαλείο αμέσως όλοι θα έλεγαν «μα τι είμαι»; Άρα άμα το παρουσιάζαμε εντελώς διαφορετικά, θα καταλαβαίναμε ότι για μας είναι μια προαπαίτηση να έχουμε στο νου μας τι είμαστε. Γιατί, προσέξτε, με το αίμα υπάρχει μια δυσκολία. Το αίμα δεν είναι αυτό που έχουμε, είναι αυτό που είμαστε. Άρα όταν υπάρχει αυτή η προσφορά και αυτή η γενναιοδωρία, η οποία λέει εγώ δεν δίνω αυτό που έχω, αλλά δίνω αυτό που είμαι, πώς να δώσετε αυτό που είσαστε, άμα δεν ξέρετε τι είσαστε. Γιατί δεν μπορείτε να δώσετε σε κάποιον ένα αίμα, το οποίο δεν είναι συμβατό. Δηλαδή είναι πολύ απλό. Μπορεί και να πεθάνει. Άρα το λέμε αυτό με έναν τρόπο, ο οποίος αφορά πρώτα από όλα στην επίγνωση ότι δεν ξέρω. Άρα δεν ξέρω, ας το μάθω. Εφόσον το ξέρω μετά είναι: μπορώ να κάνω κάτι με αυτήν την γνώση.