Ένα χρόνο πιο μετά, οι βάρβαροι έπιασαν και το Μοναστήρι της Σταυροπηγής.
Είχε χτιστεί το 1083.
Αλλά το 1362, δεν άντεξε τη βάρβαρη επίθεση.
Ήταν δύσκολο να μην το συνδυάσει με το ναό.
Κάθε φορά προσπαθούσαν να καταστρέψουν τα ιερά.
Λες και τα φοβόντουσαν για το μέλλον.
Κι είχαν δίκιο.
Γιατί μετά από αιώνες ήταν ακόμα εδώ.
Για να μπορέσουν να μαρτυρήσουν για τις βαρβαρότητες που είχαν υποστεί.
Αφού άναψε το κερί του και προσκύνησε τις εικόνες βγήκε από το ναό.
Ήταν έτοιμος μετά από αυτό το ταξίδι στο χρόνο.
Ανέβηκε στις επάλξεις.
Η θέα ήταν πανέμορφη.
Έτσι ήταν και πριν αιώνες σκέφτηκε.
Έτσι θα είναι και μετά από αιώνες.
Αυτό έπρεπε να πει στους δικούς του.
Η αλυσίδα του χρόνου δεν είχε σπάσει.
Κι έπρεπε να συντηρήσουν το κάστρο.
Γιατί ήταν ο συνδετικός κρίκος του παρελθόντος και του μέλλοντος της ρωμιοσύνης.
Το βέλος του Διδυμοτείχου θα συνέχιζε να γράφει.
Γιατί και μόνο η ύπαρξή του μέσα στους αιώνες μετά από τόσα δεινά, ήταν ένα κατόρθωμα.
Ένα θαύμα του Ελληνισμού.
Έπρεπε ν’ αφήσουν τις αναμνήσεις.
Και να υποστηρίξουν τις μνήμες.
Το κάστρο του Διδυμοτείχου ήταν το βέλος.
Και το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην Πόλη.
Όλοι έπρεπε να το μάθουν για να καταλάβουν το μέλλον.