Ο αγώνας έπρεπε να δοθεί κι έξω από την εκκλησία.
Το σκέφτηκε κι ήρθε το χαμόγελο στα χείλη του.
Το κάστρο του Διδυμοτείχου ήταν σημείο αναφοράς.
Κι έπρεπε το φως να εκπέμπει σε όλη την Θράκη.
Και σε όλη την Ελλάδα στη συνέχεια.
Για να καταλάβει το ρόλο του ο κάθε Έλληνας.
Ένα σύμβολο δεν μπορούσε να είναι απλώς ένα χωριό.
Πάνω στο Διδυμότειχο είχε καρφωθεί η ιστορία μας.
Και δεν μπορούσε να την αφήσει έτσι.
Η Σταύρωση δεν επαρκούσε.
Χρειαζόταν και η Ανάσταση.
Το κάστρο του Διδυμοτείχου έπρεπε να ζήσει.
Γιατί ήταν το πρέπον.
Όλοι όσοι είχαν ξεχάσει αυτό το παρελθόν, δεν είχαν μέλλον.
Και πίστευαν ότι τίποτα δεν μπορούσε να γίνει.
Ήταν όμως λάθος.
Κι έπρεπε να το μάθουν για ν’ απελευθερωθούν.
Διότι τα πρώτα κατεχόμενα είναι πάντα του μυαλού μας.
Η ανάπτυξη δεν είχε νόημα χωρίς πολιτισμό.
Διότι χωρίς αυτόν δεν υπήρχε η ανάκαμψη.
Η Θράκη δεν ήταν στο περιθώριο, αλλά στην αιχμή.
Τα δεδομένα του παρόντος θα άλλαζαν.
Γιατί το παρελθόν ήταν πηγή έμπνευσης για το μέλλον.
Και η γέφυρα υπήρχε ήδη.
Το κάστρο του Διδυμοτείχου άνηκε σε αυτή.