Ο κλέφτης ήξερε ότι η Επανάσταση δεν θα ήταν εύκολη.
Όταν άρχισε το 1821 κανένας δεν πίστευε σ’ αυτήν.
Κι όμως μετά από μήνες, οι δικοί μας άλλαξαν.
Ο Μωριάς με τον Γέρο είχε δείξει το παράδειγμα.
Σίγουρα, η Θράκη δεν ήταν Πελοπόννησος, σκέφτηκε, κι η απελευθέρωσή της δεν θα ήταν άμεση.
Οι αποστάσεις με την Κωνσταντινούπολη άλλαζαν τα δεδομένα.
Αλλά ήταν το μοναδικό σημείο αναφοράς.
Κοίταξε τον κάμπο του, όπως έκανε ο Γέρος.
Ήξερε ότι θα υποφέρει και πάλι.
Ήξερε ότι η ελευθερία θα χρειαζόταν θυσίες.
Μόνο που η αντίσταση είχε ξεκινήσει.
Και κανένας δεν μπορούσε να την σταματήσει.
Προσπάθησε να δει στο βάθος του Χρόνου.
Και εκεί είδε μια βελανιδιά και μια ελιά.
Τότε σκέφτηκε το μέλλον.
Και πώς θα ήταν τα πράγματα μετά από διακόσια χρόνια.
Χαμογέλασε και πάλι.
Φαντάστηκε τους δικούς μας να γκρινιάζουν.
Φαντάστηκε τα παράπονά τους.
Τις παραγγελίες τους.
Τις απαιτήσεις τους.
Και τα χατίρια τους.
Έτσι αποφάσισε ν’ αρχίσει το θαύμα.
Με όλες τις δυνάμεις του.
Θα έχτιζε τη γέφυρα του Χρόνου.
Για να περπατήσουν πάνω στο αδιανόητο.
Κι ας μη θυμούνται την αυτοθυσία του.