Είναι μερικοί ή μερικές, ή και τα δύο μαζί, που πηγαίνουν στην εκκλησία και παίρνουν ένα κερί. Δίνουν τα λεφτά, παίρνουν το κερί και το αφήνουν έτσι χωρίς να το ανάψουν. Μα δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την προσφορά που είναι το κερί. Το κερί είναι πραγματικά μια εικόνα. Δηλαδή, το κερί φωτίζει λιώνοντας. Όλο το υπαρξιακό του μετατρέπεται σε φως για τους άλλους. Στο τέλος της διαδικασίας από το κερί δεν μένει τίποτα. Άμα το σκεφτείτε τώρα ότι είμαστε κεριά που δεν ανάβονται, ρωτάς. Γιατί το έκανες το κερί; Το κερί είναι φτιαγμένο για να καεί, αλλά όχι για να κάψει. Άρα το κερί είναι φτιαγμένο για να καεί και έτσι να φωτίσει. Εδώ, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι η πρώτη πράξη που έχει σημασία, άρα η πρόσβαση στην φωτιά, αλλά η δεύτερη που είναι η προσφορά του φωτός. Αλλιώς, πολύ απλά, το φως θα έμενε μέσα στην εκκλησία, γιατί ακόμα και οι πιστοί δεν θα είχαν καταλάβει ότι πρέπει να το διαδώσουν. Λέμε, λοιπόν, αυτό το πράγμα στον τομέα του αίματος. Στον τομέα του αίματος έρχεται κάποιος που κάνει όλες αυτές τις προσπάθειες, μπορεί να είναι το νοσοκομείο, και κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει ανθρώπους και εμείς τον κοιτάζουμε. Φανταστείτε ότι είσαστε έξω από την εκκλησία και βλέπετε έναν παπά ο οποίος έχει ένα μπαστούνι, ο οποίος δεν μπορεί να σηκωθεί καλά, δεν μιλάει καλά και συνεχίζει να λέει τη Λειτουργία και εσείς να λέτε από έξω «τον καημένο». Δεν κάνετε τίποτα άλλο όμως. Να τον βλέπετε ότι δεν έχει ψάλτες, έχει μόνο έναν βοηθό, προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Δηλαδή μπορεί και να είναι άρρωστος. Και στο τέλος τον βλέπετε να πεθαίνει μέσα στην εκκλησία. Και λέτε «τι κρίμα, ο καημένος, τα έδωσε όλα ως το τέλος». Και ρωτάμε, αυτός που λέει όλα αυτά, τι είναι; Να ξέρετε ότι μόνο άνθρωπος δεν είναι. Γιατί δεν κατάφερε να είναι συνάνθρωπος.