Αυτό που έμαθε ο Ελληνισμός στην Ανθρωπότητα είναι πολύ απλό και έχει σχέση με τα θεμέλια. Ο Ελληνισμός έμαθε στην Ανθρωπότητα ότι, για να πας ψηλά, πρέπει να ξέρεις να πηγαίνεις βαθιά. Αυτό φαίνεται παράδοξο. Όμως άμα δεν έχεις βαθιά θεμέλια, δεν ανεβαίνεις. Θα ανέβεις γρήγορα και θα πατώσεις. Θα υπάρχει ένας κορεσμός. Ο Ελληνισμός, είναι αυτό που έχει ακόμα και το ψηφιδωτό. Είναι ότι οι ψηφίδες δεν έχουν καμία αξία από μόνες τους, γιατί είναι μονόχρωμες.΄Ενώ το ψηφιδωτό είναι πολύχρωμο. Άρα έχετε πάντα μια ολική προσέγγιση και όχι μόνο συνολική. Θα λέγαμε τώρα ολιστική, και όχι μόνο ολική, γιατί σημαίνει ότι περνάμε από το κενό στην κενότητα. Έχει μεγάλη σημασία. Γιατί μπορεί συχνά, όταν νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι, να παράγουμε κενό. Ενώ, όταν ξέρουμε ότι είμαστε ανούσιοι, παράγουμε έργο, γιατί ξέρουμε ότι είναι το μόνο που θα αφήσουμε. Και ο Ελληνισμός δεν προσπαθεί να πει ότι είναι σπουδαίος ως Ελληνισμός. Ενώ πολλοί άλλοι προσπαθούν να πουν ότι είναι σπουδαίοι. Επειδή ξέρει ότι είναι απλώς ένας κρίκος, έχει παράγει σπουδαίο έργο. Πρέπει λοιπόν εμείς, όταν λέμε μερικές φορές ότι συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν, για να δούμε ποια θα είναι η θέση μας, να θυμόμαστε ότι ο Ελληνισμός δεν έχει τα όρια του χώρου. Παίζει μόνο με τον χρόνο. Γι’ αυτό και έχει δημιουργηθεί ο Ελληνισμός, και όχι ο Ελλαδισμός.