Όταν μιλάμε μόνο και μόνο για κοινωνικές σχέσεις, κάνουμε επικοινωνία. Όταν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, κάνουμε συνεννόηση. Άμα δεν υπάρχει μια κοινή τομή, μέσα στις δύο νοόσφαιρες του καθενός και δεν παράγει ο άλλος κάτι, τότε έχουμε ένα πρόβλημα συνεννόησης. Σε κάποια φάση ακούσαμε ότι η θεολογία είναι σαν τις επιστήμες. Ρωτάμε τώρα: η θεολογία πρέπει να είναι επιστήμη κι η επιστήμη πρέπει να είναι θεολογία; Γιατί βλέπετε, άμα κάνετε μόνο το ένα, λέτε ας πούμε, εμείς είμαστε της επιστήμης κι αυτοί είναι της θεολογίας, τα βάζουμε έτσι και μετά αναρωτιόμαστε πώς κολλάει το ένα με το άλλο. Το πιο κλασσικό που θέλουμε να κάνουμε, είναι να μοιάζουμε. Στις παρέες μας, θέλουμε να μοιάζουμε με τους άλλους, γι’ αυτό παράγουμε παρέες, όπου βλέπουμε τον εαυτό μας. Έτσι, άρα βρισκόμαστε προσωπικά, και ρωτάμε ας πούμε στην παρέα: τι κάνατε εχθές; Και μας λένε: περάσαμε πολύ καλά. Ναι, αλλά τι κάνατε; Μας λένε: τίποτα, αλλά περάσαμε πολύ καλά. Άμα κάνετε την ίδια ερώτηση σε μια ομάδα, μπορεί και να μην πέρασαν καλά, αλλά υπάρχει παραγωγή έργου. Τι εννοώ μ’ αυτό; Στη θεωρία σχέσεων, όταν παράγουμε μία ομάδα ή όταν παράγουμε μία παρέα, δεν θέλουμε τα ίδια. Στην ομάδα θέλουμε τον άλλο εαυτό μας, θέλουμε το άλλο εγώ. Άρα πολύ συχνά έχουμε στις παρέες, ανθρώπους που μοιάζουν. Στην ομάδα δεν ψάχνουμε ανθρώπους που μοιάζουν, ψάχνουμε ανθρώπους που είναι το συμπληρωματικό από εμάς, δηλαδή που έχουν ιδιότητες που δεν έχουμε. Άρα το χαρακτηριστικό παράδειγμα που παίρνουμε είναι: Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε μια παρέα με έντεκα τερματοφύλακες, οι οποίοι θα λεν για όλα τα γκολ, τα οποία έχουν φάει και που έχουν σταματήσει. Άρα μια παρέα με έντεκα τερματοφύλακες δεν μπορεί να είναι ποτέ ομάδα. Άρα ο τερματοφύλακας, ο οποίος είναι ανώμαλος εξ αρχής – με την έννοια την μαθηματική, εφόσον παίζει ποδόσφαιρο και είναι ο μόνος που παίζει με τα χέρια – ψάχνει ανθρώπους, που δεν είναι ανώμαλοι, δηλαδή, ανθρώπους που παίζουν με τα πόδια. Άρα ψάχνει ανθρώπους που δεν έχουν την ίδια ιδιότητα. Γιατί φανταστείτε να είχαν όλοι την ίδια ιδιότητα, θα ήταν όλοι κολλημένοι στο τέρμα, η εντεκάδα. Η ιδέα λοιπόν είναι ότι πολύ συχνά προσπαθούμε να βρούμε κάποιον, ο οποίος είναι το ίδιο με εμάς. Και αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι, όταν είναι το ίδιο με εμάς, είναι ο τέλειος τρόπος να τον βαρεθούμε. Άρα όταν ψάχνουμε λοιπόν τώρα τον άλλο που είναι συμπληρωματικός και είναι διαφορετικός, έχει άλλες ιδιότητες.